«Տե՛ր իմ, Աստվա՛ծ, իմ հոգու տկարանալու ժամանակ Քեզ կանչեցի, մտաբերեցի Տիրոջը» (Հովնան 2.8):
Հովնան մարգարեի օրինակով Աստվածաշունչ Սուրբ Գիրքը հորդորում է հոգեկան տկարության, ընկճված ու հուսահատ վիճակներում աղոթքով մտաբերել Աստծուն, Նրա բարությունը, մեծությունը, ողորմությունը և անսահման սերը։
Նոր Կտակարանում սա կոչվում «մետանոիա», որը հունարենից թարգմանաբար նշանակում է «ապաշխարություն»։ Ապաշխարությունը միայն զղջումն ու մեղքերից հրաժարումը չէ, այլ նաև, և հատկապես, մտքի փոփոխությունն է։ «Մետանոիա» բառացի նշանակում է «շրջվել», դառնալ դեպի Աստված՝ մտքով ու սրտով։
Այս մասին խոսելիս՝ մեր հավատքի հայր Ս․ Գրիգոր Լուսավորիչն իր «Հաճախապատում ճառերում» ասում է. «Զղջումով և ապաշխարությամբ լվանանք մեր սիրտը և մեր միտքը վեր բարձրացնենք դեպի Աստծո սերը ու մեր հանդեպ Նրա գթառատ խնամքը»։
Ամեն բան կախված է նրանից, թե ո՛ւր ենք նայում։ Եթե մեր ուշադրությունը կենտրոնացնենք աշխարհի կամ ինքներս մեզ վրա, ապա միշտ էլ անհանգստության առիթ կգտնենք։ Իսկ եթե աղոթքով մտահայենք Աստծուն, Նրա սիրուն և անսահման բարությանը, անպայման խաղաղություն կգտնենք։
Ուրեմն, անցողիկ խնդիրների ու մտահոգությունների վրա կենտրոնանալու փոխարեն, մեր հայացքները դարձնենք դեպի Աստված և «մեր միտքը հանապազ վեր բարձրացնենք դեպի հավիտենական երանությունները» (Ս. Գրիգոր Լուսավորիչ, Ճառ 20):
Comments