Առաջին դարի քրիստոնյաները, ովքեր հալածվեցին և նահատակվեցին քրիստոնյա լինելու համար, սքանչացած էին ու արիացած Աստծո անձնազոհ սիրով, և առաքյալի խոսքերը տևական նրանց շուրթերին էր, թե Քրիստոս. «սիրեց ինձ և իրեն մահվան մատնեց ինձ համար» (Գաղատացիս 2:20)։
Հիսուս Քրիստոսի զոհաբերությունը նրանց համար անձնական էր, և այդպես թող լինի նաև մեզ համար։ Մեզնից յուրաքանչյուրը թող ասի իր սրտում. «Հիսուս մահացավ իմ մեղքերի համար։ Նա սիրեց ինձ և իրեն մահվան մատնեց ինձ համար։ Խաչի վրա թափված նրա արյունը վկայում է իմ նկատմամբ Նրա մեծագույն սիրո մասին»։
Մեզնից յուրաքանչյուրն անհատապես թող գիտակցի, որ իր մեղքն է հեռացնում իրեն Աստծուց, իր հոգևոր ծուլությունն է վշտացնում Քրիստոսին, ինչպես նաև իր ուղղափառ հավատքն ու առաքինասեր կյանքն է ուրախացնում Աստծո սիրտը
Comments